کتاب آئینه تمام نما

بخشی از کتاب آئینه تمام نما

امام حسین (ع) این کار را بر اساس (إیاک نَعْبُدُ) (تنها تو را می‌پرستیم) و با پشتوانهٔ (إِیاک نَسْتَعینَ) (تنها از تو کمک می‌خواهیم) انجام داد. شب عاشورا فرمود: پشتوانهٔ من خداست. خدا در زندگی خیلی خوب با من برخورد کرده و هرگز مرا تنها نگذاشته است و در این جریان نیز مرا کمک خواهد کرد.

خداوند متعال عمل هاجر و ابراهیم (ع) را در قربانی کردن گوسفند و در رمی جمره، اخذ کرد و در حج گنجانید؛ لذا برای مردم ارزش دارد که پول خرج کنند و بروند پای این طومار را امضا کنند و ابراهیمی بشوند. خدایی که با ابراهیم (ع) چنین کرد، کجا می‌گذارد عملیات محرّم، فراموش بشود؛ عملیاتی که سنگین‌تر از کار ابراهیم بود؟! ازاین‌جهت محرّم را در قلب شیعیان و انسان‌های صالح و جوانمرد - از هر دین و مذهبی که باشند - می‌گنجاند.

آنچه به حسین‌بن‌علی (عهما) دادند نیز بالاتر از آن است که به ابراهیم (ع) دادند. خدا چشمهٔ زمزم را برای ابراهیم (ع) در کنار بیت سنگی خودش قرار داده است؛ اما بیت اصلی خداوند دل مؤمن است و خدا از کنار خانهٔ اصلی خودش برای حسین‌بن‌علی (عهما) و پیغمبر (ص) چشمهٔ اشک را قرار داده است. از این جهت امام حسین (ع) می‌فرماید: «أنا قَتِیلُ الْعَبْرَة»

(من کشتهٔ اشکم).

حسین (ع) مظهر عشق به خدا

حسین (ع) مظهر عشق به خداست. کسی نمی‌دانست که حسین (ع) عاشق است؛ لذا زخم تنش را دیدند، ولی سوز دلش را ندیدند و درک نکردند و نخواهند کرد. کسی در کربلا نفهمید که امام حسین (ع) چه سِرّی دارد؛ زخمش را دیدند، اما نجوا و مناجاتش را ندیدند. امام حسین (ع) دلش را برای مناجات با خدا پَرپَر می‌زند. نمی‌دانند که او با خدای خودش چه حالی دارد. خداوند حسین (ع) را برای ما علامت گذاشته است که او را به‌عنوان عاشق بشناسیم و بدانیم که حسین یعنی کسی که برای یک لحظه مناجات با خدا همه‌چیز را تحمل می‌کند.

امام حسین (ع) از همه باغیرت‌تر است، اما وقتی در شب عاشورا عزم سپاه یزید و ابن‌سعد را بر گرفتن بیعت یا کشتن خود و یارانش دید، یک درخواست می‌کند. آیا امام حسین (ع) اهل تقاضا بود، آن‌هم از ابن‌سعد؟! از همه مهم‌تر اینکه این تقاضا را به برادر عزیزش حضرت عباس (ع) واگذار کرد که از ابن‌سعد یک شب مهلت بگیرد. حضرت عباس (ع) که منّت هیچ‌کس را نمی‌کشد، می‌آید و به عمربن‌سعد ملعون می‌فرماید: برادرم مرا فرستاده تا امشب را از شما مهلت بگیرم.