کتاب می شکنم در شکن زلف یار

بخشی از کتاب می شکنم در شکن زلف یار:

هیچگاه قیافه ی وحشت زده ی کودکی را هنگام شکستن لیوانی بلوری دیده اید؟یا فرار آدم ها را از کنار پنجره ای که شیشه اش شکسته و خرد شده است؟شکستن ها اغلب با ترس و وحشت آمیخته اند.هرچه چیزی که  می شکند مهم تر،ترس از شکستن آن بیشتر و فزون تر!

ندیده اید یک قطعه عتیقه را با چه ترس و لرزی از این سو و آن سو می برند؟

اما من امروز می خواهم از نوعی شکستن با شما بگویم که آدم ها واقعا از آن می ترسند؛خیلی خیلی زیاد!

صد قطعه عتیقه یک طرف،این را هم که می خواهم بگویم ...یک طرف!

چوپان بیچاره خودش را کشت،که آن بز چالاک از آن جوی بپرد؛نشد که نشد!او می دانست پریدن این بز از جوی آب همان و پریدن یک گله گوسفند و بز به دنبال آن،همان.عرض جوی آب قدری نبود که حیوانی چون او نتواند از آن بگذرد...نه چوبی که بن تن و بدنش می زد سودی بخشید و نه فریاد های چوپان بخت برگشته.پیرمرد دنیا دیده ای از آنجا می گذشت.وقتی ماجرا را دید،پیش آمد و گفت:من چاره ی کار را می دانم.آنگاه چوب دستی خود را در جوی آب فرو برد و آب زلال جوی را گل کرد.بز به محض آنکه جوی آب را گل آلود دید،از سر آن پرید و در پی او تمام گله پرید.چوپان مات و مبهوت ماند.این چه کاری بود و چه تأثیری داشت؟پیرمرد که آثار بهت و حیرت را در چهره ی چوپان جوان می دید،گفت:تعجبی ندارد؛تا خودش را در جوی آب می دید،حاضر نبود پا روی خویش بگذارد.آب را که گل کردم،دیگر خودش را ندید و از جوی پرید...و من فهمیدم اینکه حیوانی بیش نیست،پا بر سر خویش نمی گذارد و خود را نمی شکند،چه رسد به انسان که بتی ساخته است از خویش و گاهی آن را می پرستد!