کتاب چگونه فرزندان ما با حجاب می شوند

«دلبستگی های دینی» مردم عزیز ما سرمایه ای ماندگار و معنوی است که رهاورد «نگاه ارزشی آنان» به زندگی است. نماد برجسته این نگاه «پوشش و حجاب» و «حیا و عفاف» است. این کتاب پاسخگوی سوال های متععدی است که محور اصلی آن این پرسش است:

چگونه فرزندان ما با حجاب می شوند؟

در این کتاب شیوه های گفتگو، چگونگی مخاطب، چیستی و چرایی حجاب و پرسش ها و پاسخ های کاربردی و ضروری مطرح شده است تا پدران و مادران، مربیان، معلمان و مبلغان علاوه بر دانش، روش گفتگو با فرزندان و مخاطبان خود را بیابند.

فهمیدیم که مجموعه بایدها و نبایدهای دینی براساس « بینش الهی- انسانی » است، بینشی که انسان را اَفریده ای شروع دار اما بی‌پایان می‌داند که برای کامجویی و لذت یابی آفریده نشده است، هر چند لذت می‌برد و در مسیر صحیح زندگی بیشترین سرور و شادمانی را قسمت خود می‌کنند، اما تعالی و پیشرفت مقصد والای اوست.
در این نگرش انسان را «حیوان ناطق » نمی‌یابیم بلکه «موجودی متأله » یعنی مخلوقی دارای آغاز و انجام مشخص و شفاف همراه با مسئولیت تام و تمام نسبت به الله می‌بینیم. کسی که باید بهداشت روحی و اَرامش روانی داشته باشد تا با هدایت انرژی های نهفته درونی، در مسیری سالم و انسانی حرکت کند، به کمال شخصیتی دست یابد. از ناهنجاری های فکری و رفتاری مصو ن ماند تا به سعادت و سربلندی ابدی دست یابد زیرا ما از اوییم و به سوی او باز می گردیم و می‌توانیم جاو دانه در آسودگی و اَرامش به سر بریم. «پوشش»، فراتر از آیین و ملّت به «فطرت» و بیرون از «جنسیت» به «انسانیت» انسان برمی‌گردد، شأنی از شؤن انسان دانسته شده که عمری به قدمت خود انسان دارد و پاسخگوی سه نیاز متفاوت افراد است:
1. نیاز طبیعی (حفا ظت در مقابل گرما و سرما و عوامل طبیعی دیگر)
2. نیاز اجتماعی (مراقبت از عفت و پاکدامی)
3. نیاز روانی (مواظبت از اَراستگی و زیبایی)
علاوه بر این، نوع پوشش هر جامعه ای افزون بر خصوصیات جغرافیایی و طبیعی، موقعیّت سنّی و شغلی و یا علت های اقتصادی و اجتماعی، تابعی از فرهنگ و جهان بینی حاکم بر اَن جامعه است که فراتر از سلیقه ورزی‌ها و تنوع طلبی‌ها، ارزش های موجود در خانواده را مشخص می‌سازد.
دریک نگاه دقیق و عمیق:
حجاب یک فریضه عبادی- اجتماعی و فراتر از آن حماسی- سیاسی است، مثل نماز نیست که در روز چند نوبت اقامه شود و تمام گردد یا مانند روزه که در سال یک ماه واجب گردد و یا مانند خمس که چون تسویه شود دیگر وظیفه ای به بار نیاورد، حجاب یک فریضه منشورگونه با ابعاد و اضلاع متفاوت و متنوعی است که آثار فقهی و اخلاقی عرفانی و الهی دنبال دارد.
از یک سو حالت عرفانی برای بانوی باحجاب دارد زیرا با عشق در آمیخته و همین امر، سختی های ظاهری را سهل و آسان می‌کند، از سوی دیگر جلوه حماسی دارد و چونان بیرق برافراشته حق سالاری و عدالت خواهی، پاکی و پاکدامنی است که همیشه همراه و درسال اهتزاز است.
حجاب «حق زنان » و «حق مردان» است، زنان، با حجاب به حق خود که شخصیت متعالی است می‌رسند و مردان حد خود راکه عبور نکردن از مرز خویش است می‌یابند، این بینش که هم جهت با فطرت پاک هر انسانی است بیان کننده این حقیقت رحمانی است که اعضای زن امانتی است که ازسوی خداوند به اوواگذارشده است و اوباید بنا به دستور خالق خود از اَن بهره برداری کند و در همین راستا پس از ازدواج تنها در اختیار شوهر قرار دهد.