کتاب حریم

بخشی از متن کتاب:

شاید برخی از خوانندگان عزیز این کتاب تصور کنند، داستان یعنی دروغ، یعنی اغراق، یعنی یک کلاغ چهل کلاغ، امّا باور بفرمایید، داستان آقای شمس به طرز کاملاً غیرقابل باوری، مو به مو اتفاق افتاده. با این حال، اگر حرف مرا قبول ندارید، خودتان بخوانید. با دقت سطر به سطر کتاب را بخوانید و چنانچه یک کلمه دروغ در آن دیدید، دیگر نخوانید. 
الآن هم دارم با خودم کلنجار می روم که ماجرا را از کجا شروع کنم تا از همان آغاز بتوانید با شمس ارتباط حسی برقرار کنید. می خواستم برای اینکه مطمئن شوم داستان این شخصیتِ استثنائی را باور کرده اید، با توصیف صورت سفید و قد و قامت معمولی و سن و سال و ایل و تبار آقای شمس، توضیحات مبسوطی از شخصیت ایشان ارائه دهم، تا مطمئن شوید که ایشان واقعاً چاق هستند. 
یقین دارم هر نویسنده تازه کار دیگری بود، برای باورپذیرکردن داستانش، آقای شمس را با این همه ثروت، لاغر و استخوانی با موهای صاف و مرتب توصیف می کرد و برای این اشتباه فاحش نیز هزار جور دلیل روانشناختی و فیزیولوژیک ردیف می کرد. 
در صورتی که شمس به واقع چاق و قلمبه است و با اینکه سعی می کند لباس مرتب بپوشد، امّا نمی تواند و توی کت و شلوار احساس خفگی می کند. به خصوص وقتی که دستش شکسته باشد، فقط با یک تی شرت نخی آستین کوتاه می تواند نفس راحتی بکشد، حتّی در این هوای سرد پاییزی. 
الآن هم که دل زده از زمین و زمان، زن و بچه اش را جلو حرم پیاده می کند و برمی گردد به هتل قصر مشهد، در کمال ناباوری و بُهت اطرافیان، جلو چشم همه توی همان لابی بهش دست بند می زنند. 
شاید بپرسید، پس چرا می خندد؟ مگر دست بند زدن در لابی هتل قصر مشهد آن هم به کسی مانند شمس خنده دار است؟ 
نه! خنده دار نیست، بلکه تاسف برانگیز است، امّا فقط من می دانم چرا می خندد. درواقع خنده شمس به این دلیل است که همان لحظه به یاد حرف ده سال پیش مادرش می افتد. آن سال داشتند با هم از مشهد به تهران برمی گشتند و درست پشت عوارضی نیشابور به پسر یکی یک دانه اش گفته بود: 
« بدبخت! تو این دنیا همه چیز به هم ربط داره! » 
و شمس را مجبور کرده بود تا از همان جا دور بزند و دوباره برگردد به مشهد و یک راست برود به کلانتری و مهرانفر را از بازداشت بیرون بیاورد.....