کتاب آوای درد

بخشی از کتاب آوای درد:
راویان، قصّهٔ جناب سیدالشّهدا (ع) را با ولید بن‌عقبه و مروان این‌گونه تحریر و بیان نموده‌اند که: امام فردای آن روز، نصف شعبان المعظّم سال شصتم هجری، متوجه جانب مکّهٔ معظّمه گردید و بقیهٔ ماه شعبان را با ماه رمضان و شوال و ذیقعده در بیت‌الله الحرام به عبادت حضرت ربّ العزّه قیام و اقدام نمود.

راوی گوید: در این اوقات عبدالله بن‌عباس با عبدالله زبیر به خدمت آن حضرت آمده، آن حضرت را به امساک و خودداری تکلیف کردند.

آن‌جناب در جواب ایشان فرمودند: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَدْ أَمَرَنِی بِأَمْرٍ وَ أَنَا مَاضٍ فِیهِ.18

پس ابن‌عبّاس از خدمت آن حضرت برگشت و پیوسته می‌گفت: «وا حسیناه». بعد از آن عبدالله عمر به خدمت آن سرور بیامده، آن برگزیدهٔ ایزد ذوالجلال را به صلح اهل ضلال تکلیف نمود و از جنگ و قتال ایشان تحذیر کرد.

حضرت فرمود: یَا أَبَا عَبْدِ الرَّحْمَنِ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ مِنْ هَوَانِ الدُّنْیَا عَلَی اللَّهِ أَنَّ رَأْسَ یَحْیَی بْنِ زَکَرِیَّا أُهْدِیَ إِلَی بَغِیٍّ مِنْ بَغَایَا بَنِی إِسْرَائِیلَ أَ مَا تَعْلَمُ أَنَّ بَنِی إِسْرَائِیلَ کَانُوا یَقْتُلُونَ مَا بَیْنَ طُلُوعِ الْفَجْرِ إِلَی طُلُوعِ الشَّمْسِ سَبْعِینَ نَبِیّاً ثُمَّ یَجْلِسُونَ فِی أَسْوَاقِهِمْ یَبِیعُونَ وَ یَشْتَرُونَ کَأَنْ لَمْ یَصْنَعُوا شَیْئاً فَلَمْ یُعَجِّلِ اللَّهُ عَلَیْهِمْ بَلْ أَمْهَلَهُمْ وَ أَخَذَهُمْ بَعْدَ ذَلِکَ أَخْذَ عَزِیزٍ ذِی انْتِقَامٍ اتَّقِ اللَّهَ یَا أَبَا عَبْدِ الرَّحْمَنِ وَ لَا تَدَعَنَّ نُصْرَتِی.