کتاب به اضافه مردم

 درباره روح‌الله رشیدی

روح‌الله رشیدی در سال 1358 در محله ایده‌لو، از محله‌های حاشیه‌نشین تبریز به دنیا آمده است. پدرش فرش‌باف بود و جزو اقشار متوسط به پایین به حساب می‌آمد. در دانشگاه جامعه‌شناسی خواند و حدود 12 سال، به معلمی و معاونت در مدرسه پرداخت، به روزنامه‌نگاری روی آورد و بعدها رسانه‌های مختلف مکتوب و مجازی نظیر آذر پیام و هفته نامه میثاق را اداره کرد، که تأثیر مهمی در دمیدن فضای عدالت‌خواهی در تبریز و حتی کشور داشت. 

قلم عدالت‌خواهانه و رسای رشیدی موجب آشنایی و پیگیری قلمش از جانب جبهه فرهنگی انقلاب و عدالتخواهان شهرهای مختلف کشور شد. همین آشنایی وحید جلیلی را به وی رساند و روح‌ا‌لله رشیدی دومین دفتر استانی دفتر مطالعات را در تبریز راه‌اندازی کرد. 

وی به برگزاری کلاس‌های مختلف برای فعالان دانشجویی و فرهنگی می‌پرداخت و هم‌زمان به همکاری با صدا و سیما و اجرای حدود 43 قسمت برنامه‌ای به نام مطالبه همت گماشت و از تحقیق و پژوهش تا اجرای این برنامه موفق را در صدا و سیمای آذرباریجان شرقی به ثمر رساند. هم‌چنین برنامه‌های دیگری با موضع انقلاب اسلامی نظیر پلاک 22 و واجب فراموش شده با موضوع امر به معروف و نهی از منکر را پیگیری کرد.

پیش از نیز کتاب‌های «برخیزید»؛ خاطرات شفاهی سیدحمید شاهنگیان، «آپاراتچی»؛ خاطرات شفاهی جلیل طائفی اسدی، «مربای گل محمدی»؛ خاطرات مربیان پرورشی دهه شصت و «متولد بهمن»؛ خاطرات شفاهی اسفندیار قره‌باغی به قلم روح‌الله رشیدی توسط انتشارات «راه یار» به چاپ رسیده است.

 بخشی از کتاب به‌اضافه مردم

 «چهل سال از پیروزی انقلاب اسلامی گذشت. یک چله پُر فراز و نشیب را پشت سر گذاشتیم و حالا آماده‌ایم تا گام دوم را برداریم؛ بلندتر و امیدوارانه‌تر و پُر فروغ‌تر از چهل سال نخست. مسائل و دغدغه‌های پرشماری در گام جدید داریم، اما مسائل حوزه «فرهنگ» چیز دیگری است. تعارف که نداریم؛ پایه انقلاب اسلامی، فرهنگ بوده است. با تغییر در این زمینه بود که آن انقلاب بزرگ به ثمر نشست. بعد هم که لشکر شیاطین دست به کار شد تا پشت این انقلاب را به زمین بزند، فرهنگ برآمده از انقلاب اسلامی بود که اندیشه و عمل ما را شکست‌ناپذیر کرد. به یاد بیاورید دهه سخت شصت را. آن حجم از سختی و مضیقه، حتی به اندازه یکی دو ماه، کافی است تا ملتی را از پای درآورد. پس ما چرا شکست نخوردیم؟ چرا واندادیم؟ پاسخش روشن است؛ اگر لشگری از فرزندان خالص ملت، در خطوط رزم، سینه سپر کرده بودند و برای حفظ عزت اسلامی‌مان خون می‌دادند، در پشت جبهه‌ها نیز، لشگر عظیمی از همین مردم با ساماندهی هسته‌های فرهنگی، مشغول مقاومت بودند. به یاد بیاوریم مساجد، مدارس و دانشگاه‌های آن دوره را. آن جوش‌وخروش و همت و اهتمام بود که نمی‌گذاشت شیرازه‌های جامعه از هم بپاشد. هر جا می‌رفتی نشانه‌ای از کاری فرهنگی را می‌دیدی که توسط خود مردم طراحی و اجرا می‌شود. گروه‌های سرود و تئاتر در مساجد و مدارس، نمایشگاه‌های عکس و طراحی و نقاشی و کاریکاتور، تشییع‌های پُرشکوه شهدا، گروه‌های مردمی پشتیبانی از جنگ و... . همه و همه زنجیره مقاومت فرهنگی را شکل داده بودند. آنها نه تنها در برابر شعبده‌های فکری و فرهنگی دشمن مقاومت می‌کردند، بلکه در موضع تهاجم به دشمن هم بودند!