کتاب آخرین نامه

برشی از کتاب آخرین نامه:

در «نامه ای از غریب الغربا» می خوانیم:
دوستانِ ما نباید فرصت های گران بهای زندگی و وقت ارزشمند خود را به دشمنی با یکدیگر تلف کنند. من با خود عهد کرده ام که هر کس مرتکب این گونه امور شود، یا به یکی از دوستان و رهروان من خشم کند و به او آسیب رساند، از خدا بخواهم که او را به سخت ترین کیفر دنیوی مجازات کند و در آخرت نیز این گونه افراد از زیانکاران خواهند بود. به دوستان ما اطلاع بده که خدا نیکوکاران آنان را مورد بخشایش خویش قرار بده.

بخشی دیگر از کتاب آخرین نامه:

مجید! به یاد داری آن زمانی را که حلّاجیان شهید شد، اولین شهید دوره‌ی ما بود. بچه‌ها خیلی متأثر شدند. علی با خصوصیاتی که داشت با رفتنش قلب خیلی‌ها را مجروح کرد. همان موقع بود که امام هم به مناسبت سال 1365 مسئله‌ی حضور در جبهه را داغ کردند. در آن زمان، امیر همایون صرافی هم شهید شد، ولی می‌دانی با شهادت علی چقدر تفاوت داشت!؟

با اینکه دومین شهید ما بود و هنوز فکر فراق از علی در ذهن بچه‌ها بود و هنوز شهادت او را هضم نکرده بودند و به رغم اینکه بچه‌ها می‌دانستند عده‌ی زیادی از دوستانشان و هم‌کلاسی‌هایشان و هم‌دوره‌ای‌هایشان در جبهه به سر می‌برند و امکان شرکت در تشییع جنازه‌ی امیر برایشان نیست، عده‌ای گفتند کار دارند و نمی‌توانند در تشیییع جنازه‌ی او شرکت کنند و این‌گونه توجیه می‌کردند که خود امیر هم راضی‌تر است که آن‌ها درسشان را بخوانند و بعد در مراسم ختم شرکت کنند.

عده‌ای از آن واقعه خم به ابرو هم نیاوردند و اصلاً هیچ نفهمیدند که «امیر رفت» یعنی چه؟ اگر می‌فهمیدند، لا اقل در تشییع جنازه‌اش شرکت می‌کردند و یا در تنظیم مراسم ختم و تجلیل از مقام شهید، با حضور خود دل خانواده‌اش را گرم می‌کردند و به آن‌ها تبریک و تسلیت می‌گفتند.

هرگز فراموش نخواهم کرد آن جمله را که فرمود: من از جوانان می‌خواهم که به سپاه مهدی (عج) بپیوندند و... آن زمان بود که خود تو در جبهه بودی. آن زمان حرفی از اعزام نوبتی نبود. آن زمان حرفی از دانشجو و غیر دانشجو نبود. آن زمان حرفی از اعزام اجباری نبود. ولی چه شد؟ هیچ. آن‌هایی که قبلاً هم می‌رفتند رفتند و باقی...