پاسخگویی به تماس های شما کاربران محترم و رسیدگی به سفارشات از تاریخ 6 فروردین ماه امکان پذیر خواهد بود

مرتب سازی:
44
محصول

پودرهای مقوی خوراکی

خرید سویق و قاووت

یکی از خوراکی‌های ساده، بسیار مفید و البته کمتر شناخته‌شده در میان مردم سویق است. سویق با همه سادگی‌اش، یکی از خوراکی‌هایی است که برای رشد کودکان بسیار تأثیر دارد. سویق برای تقویت زنان باردار، وزن‌گیری جنین در ماه‌های آخر بارداری نیز استفاده می‌شود. برای تقویت افراد دیگر هم می‌شود از سویق استفاده کرد. در ماه رمضان از سویق می‌توانید به عنوان یک غذای انرژی‌زا استفاده کنید.

سویق و قاووت

سویق، خوراکی تازه یا عجیب و غریبی نیست. سویق، آرد تفت داده است؛ مثل آردی که برای تهیه حلوا تفت می‌دهند. کلمه «سویق» یا «صویق»، عربی است که در فارسی قدیم به آن «پِست / پَست» می‌گفته‌اند. در کتاب «ذخیره خوارزمشاهی» که در اوایل قرن ششم هجری و به زبان فارسی در طب نوشته شده، از همین واژه فارسی استفاده شده است.

بعضی سویق را با قاووت و قُوَّتو اشتباه می‌گیرند. ولی سویق با آن‌ها فرق دارد. یکی از تفاوت‌های سویق با قاووت‌ها و قوتوها در این است که قاووت‌ها اکثراً تفت‌ داده نمی‌شوند. البته خواص ویژه خودشان را دارند اما نباید با سویق اشتباهشان گرفت. همچنین در قاووت‌ها از شیرین‌کننده‌ها و طعم‌دهند‌ه‌ها (مثل قند و شکر و هل) استفاده می‌کنند. در حالی که سویق‌ها مواد اضافی ندارند.

سویق در روایت اسلامی

در روایات اسلامی، به خوردن سویق سفارش شده است. این روایات را می‌توانید در کتاب دانش‌نامه احادیث پزشکی (ج 2، احادیث 1825 تا 1846) ببینید.

در این روایات به سویق گندم، جو، عدس، برنج سیب و خواص آن‌ها اشاره شده است. در بعضی روایات به طور کلی خاصیت سویق بیان شده است. مثلاً امام صادق(ع) فرموده است سویق خالی یا با روغن زیتون، گوشت را می‌رویاند و استخوان را محکم می‌سازد و به همین دلیل به کودکان خردسال هم سویق داده شود. همچنین خوردن چهل‌روزه آن بازوان را پرتوان می‌کند (دانش‌نامه احادیث پزشکی، ج 2، احادیث 1826 تا 1830). بر اساس نظر علامه طباطبایی، هر جا در روایات کلمه سویق بدون قید آمده است، منظور سویق گندم است نه هر سویقی.

در برخی موارد، از سوی امام معصوم خوردن سویق برای درمان بیماری توصیه شده است. برای مثال از امام صادق (ع) درباره سویق سیب نقل است:«براى مسمومیت، دارویى سودمندتر از سویق سیب، سراغ ندارم»  (دانش‌نامه احادیث پزشکی، ج 2، ح 1840: به نقل از: الکافی، ج 6، ص 356، ح 7).