عسل گون گز 500 گرم

عسل گون گز چیست 

عسل گون که نام های دیگری مثل عسل گز، گون زرد یا عسل کتیرا نیز دارد و شاید معروف ترین گونه آن گون گز یا عسل گون گزانگبین باشد. این عسل به عنوان یک عسل کوه و کوهپایه ای، پرتولیدترین عسل تک گیاه ایران است که در بسیاری از مناطق کوهستانی کشور تولید میشود. تنوع و تراکم بسیار زیاد گونه های گَوَن در مراتع ایران باعث شده تا این عسل شاخص ایران برای خیلی از ایرانی ها شناخته شده باشد. این عسل به خاطر عطر و طعم ملایم و خواص دارویی فراوان در بین ایرانیان محبوبیت بالایی دارد. خواص عسل گون گز برای بیماری های گوارشی بسیار چشمگیر است. قطعاً هر یک از شما برای یک بار هم که شده طعم بی نظیر این عسل کوهی را امتحان کرده اید که طعم و مزه عسل دوران بچگی را در ذهن نیز یادآوری می کند.

خواص عسل گون گز

این عسل و عسل های مشابه دیگر دشت و کوهپایه می توانند انتخاب بسیار مناسبی برای مشکلات گوارشی نظیر زخم معده، نفخ معده، ریفلاکس و ترش کردن ها باشد و در طی سالها به عنوان دفع کننده و جلوگیری کننده از سنگ های ادراری مورد استفاده بوده و تاثیر بسزایی در درمان سنگ های ادراری دارد. این عسل کوهی برای مشکلاتی نظیر پوکی استخوان یا دردهای مفصلی نیز مناسب است. خواص عسل گون برای کودکان نیز بسیار زیاد است و می توان از آن به عنوان معجون تقویت حافظه و هوش استفاده کرد و تاثیرات چشم گیری را در تقویت اعصاب، حافظه و هوش و جلوگیری از آلزایمر دارد، بنابراین پیشنهاد ویژه ما برای کودکان درحال رشد است. عسل گزانگبین مانند دیگر عسل های دشت و کوهپایه (مثل گون زرد، یونجه، مریم نخودی و چهل گیاه) دارای مواد معدنی و مینرال بالایی است که اهم آنها شامل کلسیم، فسفر منگنز، روی و آهن می باشد. در نتیجه از دیگر خاصیت عسل گون می توان به تاثیر آن برای بیماریهایی مثل کمر درد، پا درد، درد های مفصلی و عضلانی، پوکی استخوان و رماتیسم اشاره کرد.

پراکندگی گیاه گون گز در ایران

بیشترین پراکندگی گون‌های ایران در، زاگرس و سلسله جبال مرکزی است. در محدوده جنگل‌های شمال فقط 6 گونه از گون‌ها رویش دارند و بقیه آن‌ها متعلق به مناطق خشک‌تر هستند. بنابراین گون‌ها، جزء گیاهان خشکی پسند به شمار می روند که با رطوبت کم و نیاز آبی اندک به حیات خود ادامه می‌دهند. تعداد 226 گونه گون به‌صورت چوبی، بوته‌ای یا درختچه‌ای هستند که به علت ویژگی‌های ساختاری با توجه به بذر اندکی که تولیدی می‌کنند همیشه به‌صورت جامعه‌پذیر بوده و اجتماعات گیاهی کوچک یا بزرگی را تشکیل می‌دهند. این اجتماعات با برآورد‌های اولیه و مشاهدات میدانی سطحی معادل 15 تا 17 میلیون هکتار را چه به‌صورت فردی یا همراه گیاهان دیگر مانند درمنه، ارس، بنه، بادام، کلاه میرحسن و چوبک زیر پوشش خود دارند. که اغلب بالای خط ارتفاعی 1800 متر خودنمایی می‌کنند. بقیه گونه‌های گون (634 گونه) به‌صورت علفی یک‌ساله یا چندساله هستند و اغلب در ارتفاعات پایین‌تر بوده اما به همراه گونه‌های گروه اول به ارتفاعات بالا نیز کشیده می‌شوند و در مقابل نیز عکس گون را مشاهده می‌کنید.