انگشتر ستارۀ سلیمان روی فلز مسی

ستاره سلیمان

ستاره سلیمان، ستاره داوود، مهر سلیمان، نگین سلیمان یا خاتم سلیمان شکلی مرکب از دو مثلث متساوی الاضلاع یکی رو به بالا و دیگری رو به پایین که روی هم قرار گرفته، تشکیل شده است. این تعریفی است که دنیا از ستاره داوود می‌شناسد. این نشان در ادیان و عقاید مختلف، به خصوص یهودیت امروزی کاربرد دارد. ستاره داوود در یهودیت (به عبری מָגֵןדָּוִד یا מגןדוד - ترجمه واژه به واژه: سپر داوود) نشان یهودیت، به خصوص در بین یهودیان اشکنازی است. این علامت را می توان بر روی پرچم کنونی کشور اسرائیل مشاهده کرد. برخی از یهودیان اعتقاد دارند که ستاره داوود نشانه آمیزش نهایت و بی‌نهایت، جهان دیدنی و جهان نادیدنی است. بر طبق نظر برخی علمای تورات ستاره شش گوشه دارد که نشان از شش روز هفته دارد. مرکز ستاره را نماد روز هفتم می‌دانند که روز استراحت است. این معنا به نوعی همان جامعیت و تقدس عدد هفت است. اما برخی دیگر بر این باور هستند که این نشان داوود پیغمبر نیست، بلکه نشانهٔ داوود الروی فرزند سلیمان بن دوجی، که با ادعای مسیح بودن در مقابل سلجوقیان شورش کرد. سپس پس از مرگ وی نشانه پرچم او در بین یهودیان اشکنازی مشهور گردید. برخی از گروه‌های سنتی یهودی به جای این نشان که آن را بدعت می‌خوانند، از نشان سنتی یهود، منوره، استفاده می‌کنند. در قرآن کریم درباره حضرت سلیمان آمده: «و من الشیاطین من یغوصون له و یعملون عملا دون ذلک و کنا لهم حفظین»؛ و عده‌اى از شیاطین براى او غواصى مى‌کردند و غیر از آن نیز کارهایى انجام مى‌دادند، و ما مراقب اوضاع آنها بودیم تا از فرمان سلیمان تمرد نکنند (انبیاء، 82). آنچه در آیه فوق به‌عنوان شیاطین آمده، در آیات 12 و 13 سوره سبا به‌عنوان «جن» مطرح شده است و روشن است که این دو با هم منافات ندارد، زیرا مى‌دانیم شیاطین نیز از تیره جن مى‌باشند. به هر حال جن نوعى از مخلوقات داراى عقل و شعور و استعداد و تکلیف است، که از نظر ما انسان‌ها ناپیدا است و به همین جهت «جن» نامیده مى‌شود و به‌طورى که از آیات سوره جن استفاده مى‌شود آنها نیز مانند انسان‌ها داراى دو گروهند: مؤمنان صالح و کافران سرکش، و ما هیچ‌گونه دلیلى بر نفى چنین موجوداتى نداریم، و چون مخبر صادق (قرآن) از آن خبر داده مى‌پذیریم. از آیات سوره ص و سبا و همچنین آیه مورد بحث به خوبى استفاده مى‌شود که این گروه از جن که مسخر سلیمان بودند، افرادى باهوش، فعال، هنرمند و صنعتگر با مهارت‌هاى مختلف بودند و جمله «یعملون عملا دون ذلک» (کارهایى جز این براى او انجام دادند) اجمالى است از آنچه مشروحش در سوره سبا آمده است: «یعملون له ما یشاء من محاریب و تماثیل و جفان کالجواب و قدور راسیات» که نشان مى‌دهد محراب‌ها و معابد بسیار عالى و زیبا و وسایل زندگى مختلف از جمله دیگ‌ها و سینى‌هاى بسیار بزرگ و مانند آن براى او مى‌ساختند.از پاره‌اى دیگر از آیات مربوط به سلیمان استفاده مى‌شود که گروهى از شیاطین سرکش نیز وجود داشتند که او آنها را در بند کرده بود، «و آخرین مقرنین فی الأصفاد» (ص، آیه 38)و شاید جمله «و کنا لهم حافظین» نیز اشاره به این باشد که ما آن گروه خدمتگزار سلیمان را از تمرد و سرکشى باز مى‌داشتیم. بنا به برخی روایات حضرت سلیمان نیز با این ستاره جنیان را به تسخیر خویش درآورده بود.

تاریخچه ستاره داوود در یهودیت

در مورد زمان پیدایش آن اختلاف نظر وجود دارد، ستاره داوود را برخی سپر حضرت داوود می‌دانند ولی برخی دیگر شکل‌گیری این ستاره را از قرن 6- 7 میلادی می‌دانند که براساس عرفان یهود دارای ارزش‌های متفاوتی است. اولین بار که این نشان در تاریخ یهود ثبت شده در قرن 12 میلادی توسط یهودا حدسی بوده است. یهودی‌ها در اکثر طول تاریخشان، قومی سرگردان بوده‌اند که بدون داشتن حکومتی خاص، تنها حامی خود را خداوند می‌دانسته‌اند. ستاره داوود را بسیاری از علمای یهودی، نمادی شش گوشه دانسته‌اند که نشان‌دهنده حاکمیت خداوند بر کهکشان و حمایت وی از یهودی‌ها از هر شش جهت است (شمال، جنوب، شرق، غرب، بالا و پایین). با همین استدلال، آن چیزی که ما آن را ستاره داوود می‌نامیم، در زبان عبری Magen David یا سپر داوود خوانده می‌شود و گفته می‌شود که داوود در جنگ‌ها این ستاره شش گوش را به نشانه تحت حمایت قادر متعال بودن خود، بر سپرش نقش می‌کرده است.

تئوری دیگر این است که در طول شورش‌های (Kochba) در قرن اول روشی جدید برای ساخت سپرها کشف شده بود که طی آن با استفاده از دو مثلث به هم پیچیده در پشت سپر، قدرت دفاعی آن را تقویت می‌کردند. در متون کابالا (مجموعه آموزه‌های یهود) دو مثلث به دوگانگی درونی انسان تعبیر شده است: خیر در برابر شر، روح در برابر جسم و غیره. در عین حال گفته می‌شود که دو مثلث، نمادی از رابطه دو طرفه قوم یهود و خدا است. مثلث رو به بالا، نشان‌دهنده کارهای خوبی هستند که به سمت بالا جریان می‌یابند و به نوبه خود خیر را از سمت خداوند به سمت پایین جاری می‌کنند. این جریان دوم، با یک مثلث به سمت پایین نشان داده می‌شود. گمان دیگر، این است که این نماد شش گوشه، شکلی است که از یک مرکز شکل گرفته و وجود یافته است. مرکز شکل نمایش‌دهنده بعد معنوی جهان است که توسط ابعاد مادی احاطه شده است. همچنین شش گوشه می‌تواند نشانگر شش روز کاری هفته باشند که طی آنها خداوند جهان را آفریده است. در این تفسیر مرکز شکل، سبت (شنبه، روز استراحت و دعای یهودی‌ها) خواهد بود که شش روز دیگر هفته را در تعادل قرار می دهد.

در نهایت لازم است گفته شود که این نماد بارها و بارها با اهداف تحقیرآمیز به کار رفته است. بعضی‌ها به استهزاء می‌گویند که دو مثلث در خلاف جهت یکدیگر نمایاننده تضادهای موجود میان قوم یهود هستند. علاوه‌بر این در دوران نازی‌ها، حکومت عثمانی بر فلسطین و... نیز یهودیان به شکلی تحقیرآمیز مجبور بودند بازوبندهایی حاوی این نماد بر بازو ببندند تا همه جا شناخته شوند. در پاسخ به این تحقیرها، امروزه دولت اسرائیل این نماد را به رنگ آبی بر روی پرچم خود نقش کرده است، اما فراموش نکنیم که این نماد نه نماد اسرائیل است و نه حتی نماد یهودیت، نماد اصلی یهودیت شمعدان هفت شاخه‌ای است که خودشان آن را Menorah می‌نامند. مثلث متساوی الاضلاع نماد ارزش‌های برابر است و ماسون‌ها آن را با نام ستاره داوود می‌شناسند که از جای گرفتن یک مثلث متساوی الاضلاع بر روی یک مثلث دیگر شکل می‌گیرد. امروز آن را سمبل قوم یهود می‌دانند که بر پرچم اسرائیل نیز دیده می‌شود.

اما در حقیقت اصل آن مصری است. اولین بار شوالیه‌های معبد آن را در تزیین دیوار کلیساها به کار بردند، چون آنها اولین کسانی بودند که در اورشلیم به حقایق مهمی دربارۀ مسیحیت دست یافتند. بعد از از میان رفتن معبدیان این نشان در کنیسه‌ها به کار رفت. اما ما در فراماسونری بی‌شک با همان مفهوم کهن مصری از آن بهره می‌گیریم و به این صورت دو نیروی مهم را با هم ترکیب می‌کنیم. با پاک کردن قسمت بالا و پایین دو مثلث به علامت نادری می‌رسیم که آن را خوب می‌شناسید. ستاره داوود ستاره شش گوش متشکل از دو مثلث و در اصل دو هرم می‌باشد. یکی با رأس رو به بالا (سمبل قدرت مصریان) و دیگری هرم واژگون است که با قدرت الهی، ظالمان سرنگون می‌گردند. در مورد زمان پیدایش آن اختلاف نظر وجود دارد، ستاره داوود را برخی سپر حضرت داوود می‌دانند ولی برخی دیگر شکل‌گیری این ستاره را از قرن 7-6 میلادی می‌دانند که براساس عرفان یهود دارای ارزش‌های متفاوتی است.

ستاره داوود در دیگر ادیان

به هنگام شرح این ستاره شش گوشه باید در نظر گرفت که همین نماد با عناوین دیگر در تاریخ بشر بارها و بارها دیده شده است و حتی در دوران پیش از تاریخ نیز ردپاهایی از آن به چشم می‌خورد. به جز یهودیت، این نشان در ادیان و عقاید بسیاری مانند مسیحیت، زرتشتی، هندو، بودایی و اسلام کاربرد داشته است. امروزه در برخی عقاید و گروه‌های سری مانند اشراقیون و فراماسون‌ها از این نشان استفاده می‌شود.

برخی اعتقاد دارند این نگین به سلیمان نیرویی جادویی برای تسلط بر جنیان می‌بخشید. گمان می‌رود که این نشان برای اولین بار توسط ادیان شرقی و بخصوص در دین هندو استفاده شده باشد. در این دین، این ستاره نشان تعادل فکر و توازن بین خدا و انسان است. این نشانه مانند سایر نشانه‌های ادیان ریشه اجتماعی دارد نه دینی. ستاره شش گوشه نشانه چاکرای قلب است، به‌عنوان نماد مقدس اتحاد زن و مرد استفاده شده، در یونان نشانه ازدواج مقدس (Hieros Gamous) بوده و در هند به‌عنوان نماد رقص کیهانی شیوا و شاکتی به کار رفته است. اما آن چیزی که اینجا مورد نظر ما است، به‌طور خاص مفهوم «ستاره داوود» یهودی‌ها است و نه ستاره‌های شش گوشه مشابه معروف است که سلیمان نبی علیه‌السلام اولین بار از آن به‌عنوان مهر استفاده نمود.

بنابراین این علامت مهر یک پیامبر و در نتیجه نشانی الهی است. ستاره داوود همان نماد مهر سلیمان می‌باشد. ستاره شش پر پویایی که به مهر سلیمان معروف است جنبه‌های مکمل مختلفی را نمادین می‌سازد. مثلث سر بالا نماد آتش و در عین حال انسانی که در جهت فعال و در جهت زمین منفعل است. مثلث سر پایین با آب یا انسانی که در جهت کائنات منفعل و در جهت زمین فعال است همخوانی دارد. مثلث سر بالا که خطی از میانش می‌گذرد نماد هوا، مثلث مخالف آن نماد زمین است. این مثلث‌ها روی هم رفته مُهر سلیمان را تشکیل می‌دهد که نماد امتزاج همه عناصر و اتحاد ضدین یا متحد شدن مکمل‌هاست.

ستاره داوود نمادی ایرانی

ما می‌دانیم که این نماد کاملاً ایرانی است و متعلق به ایران باستان می‌باشد. دقیقاً مانند چلیپا که همان صلیب شکسته معروف می‌باشد.

تاریخچه شکل‌گیری ستاره داوود در فارسی و انگلیسی

در قرن دوازده میلادی در استان آذربایجان غربی خانواده‌های یهودی به شکل پراکنده زندگی می‌کردند. یکی از این خانواده‌ها کودکی داشت که نامش مناخیم بود. پدر مناخیم خاخامی به نام سلیمان بود و از‌این‌رو وی به مناخیم بن سلیمان معروف شد. احتمال قوی این است که محل سکونت وی شهر کنونی سلماس بوده است. در هر صورت او و در رشته‌های مرتبط به اعتقادات یهودیان از جمله تورات، تلمود، تصوف و جادو آگاه گردید. تصوف یهود همان چیزی است که اکنون به کابالا معروف می‌باشد و بد نیست بدانید که کلاً یهودیان بنیانگذار و مربیان جادوگری در طی تاریخ بوده‌اند که فعلاً به بحث ما مربوط نمی‌شود. او تقریباً سی سال داشت که به فکر ایجاد کشوری برای یهودیان و علامت مستقلی به‌عنوان پرچم آنان افتاد. وی آگاه در علوم زمان خود بود و با دانشی که از فرهنگ یونان داشت مثلث را به‌عنوان سمبل قوم یهود انتخاب کرد.

در یونان باستان مثلث کامل‌ترین شکل ریاضی شمرده می‌شد و هنگامی که رو به آسمان قرار داشت معنی عرفانی و صوفیانه معنویات و بهشت را خاطرنشان می‌ساخت و هنگامی که رو به زمین قرار می‌گرفت به معنای برکات خداوند و یا طبیعت در روی زمین بود. او این دو مثلث را ترکیب کرد و در آن هنگام به فکر تغییر نام خود افتاد و خود را دیوید آلروی (یا داوود الروحی) نامید و به قوم یهود پیشنهاد کرد این علامت را بر روی سپر خود نقش کنند. این پیشنهاد مورد قبول واقع شد. از آن تاریخ این علامت یا ستاره شش پر به نام ستاره داوود معروف شد. همان‌طور که قبلاً خاطرنشان کردیم در اعتقادات یهودیان فلش رو به بالا کنایه از برگزیده بودن قوم یهود دارد و فلش رو به پایین به معنای آن است که نعمت‌های روی زمین خاص این قوم است. این ستاره ربطی به حضرت داوود پیامبر نداردو امروزه این ستاره نماد ظلم و ستم و تباهی مشتی صهیونیست شده است که هر بیدادی را در دنیا انجام می‌دهند و زور هیچ کس هم گویا به آنان نمی‌رسد.

ستاره داوود؛ افسانه دروغ صهیونیستی

مورخان، هنرمندان و باستان‌شناسان بر این امر تأکید دارند که ستاره داوود یک افسانه دروغ صهیونیستی است و در اصل یک شکل مورد استفاده عربی بوده است که توسط یهودیان به سرقت رفته است. همه حقایق تاریخی مؤید این امر است که اسرائیل، دولتی بدون اصل و تاریخ و یک نبات شیطانی است که توسط استعمار در قلب امت اسلامی کاشته شده است و هیچ باکی از واژگونی حقایق و خلق افسانه‌ها و خرافات در مورد ریشه و تاریخش ندارد و این مسیر، تمدن و فرهنگ دیگر امت‌ها را به خودش نسبت می‌دهد، حتی مدعی شده است که تمدن قدیم مصری دارای اصل یهودی است و آنان که اهرم را بنا نهادند، عبرانیون بوده‌اند.

اشکال هندسی در معماری اسلامی قبل از تشکیل دولت یهود

در همین زمینه، این کیان یکی از عناصر هنر اسلامی را که بر اشکال هندسی متکی است، به‌عنوان یکی از سمبل‌هایش برگزیده و مشکل مهم‌تر این است که ما از سمبل‌هایمان دست کشیده‌ایم و نسبت به استفاده از آنها حساسیت داریم و نگرانی از این است که روزی بیاید که ما از تمامی تاریخمان به حجت اینکه یهودیان در مورد آنها اسطوره و افسانه می‌سازند، دست بکشیم. در زمینه ستاره شش گوشه که اسرائیلی‌ها آن را به‌عنوان ستاره داوود و سمبل خویش برگزیده‌اند دکتر محمد ابوغدیر استاد و رییس بخش زبان عربی در دانشکده علوم انسانی الازهر تأکید دارد این ستاره شش گوش دارای اصلی عربی است و یا بوسین‌ها که جزیی از کنعانی‌های عرب بودند و شهر قدس را ایجاد کردند و دولتی تشکیل دادند، این ستاره را به‌عنوان شعار و سمبل خود انتخاب کردند.

وی می‌افزاید بعد از خروج یهود از مصر، آنها به طرف کنعان رفتند، ولی داخل آن نشدند و به صورت مجموعه‌هایی از قبایل و عشایر در اطراف منطقه پخش شدند و با کنعانیان از در حیله و نیرنگ و از راه تجارت و خویشاوندی وارد شدند تا توانستند بر شهر کنعان و این رمز و نشانه دست پیدا کنند و از آن تاریخ این ستاره به‌عنوان اسطوره‌ای در تفکر یهود درآمد و به انگشتر سلیمان ارتباط داده شد و در تمامی جوامع یهودی در سراسر جهان منتشر شد و به هنرها و فنون مختلف وارد شد و در تفکر صهیونیستی این دلالت حاصل شد که این ستاره جزیی از تاریخ و اسطوره یهود است، چرا که اسرائیل دولتی است که براساس اساطیر زندگی می‌کند و تمامی تلاش خود را در این زمینه یعنی ارتباط مردم و ملت با مجموعه‌ای از افسانه‌ها به کار می‌گیرد.

دکتر صلاح بهنسی استاد باستان‌شناسی اسلامی در دانشگاه‌های قاهره و یمن در این مورد می‌گوید: ستاره چه پنج ضلعی، چه شش و چه هشت ضلعی یکی از شکل‌هایی است که هنرمند به منظور دوری از به تصویر کشیدن موجودات زنده، از آن بهره می‌برد و لذا ما استفاده فراوانی از این نوع اشکال هندسی و نباتی را در معماری به‌ویژه در مساجد و ساختمان‌های اسلامی شاهد هستیم و دولت صهیونیستی یک دولت تازه تأسیس است و تاریخ یا تمدنی ندارد که هنر یا معارفی از آن ناشی شود. وی می‌افزاید: هنر اسلامی دارای خصایص معینی است که از جمله اهم آنها بی‌علاقگی به خالی بودن صحنه و سعی در پر کردن جاهای خالی هنر با نقاشی است و از اشکال پر کردن این جاهای خالی، ستاره است که به هنرمند این امکان را می‌دهد، البته در این زمینه از اشکال دیگر هم استفاده می‌شود و بستگی به ذوق صاحب هنر دارد و ستاره هیچ ربطی به شرایط سیاسی خاص ندارد.

دکتر انور ابراهیم رییس اداره مرکزی توافقات و برنامه‌های فرهنگی وزارت فرهنگ مصر در این زمینه می‌گوید: ستاره شش ضلعی مثل هر شکل هندسی دیگر است که هنرمندان مسلمان از آن بهره می‌جستند و از قدیم در برخی فرهنگ‌ها مثل فرهنگ فارسی ستاره «شعرای یمانی» وجود داشت که یک ستاره درخشان در آسمان صاف است و این امر به ما منتقل شد و هنرمندان در اشکال مختلف و در کشورهای مختلف به خصوص در مغرب از آن استفاده می‌کردند. وی می‌گوید: در اذهان مردم تداعی‌هایی در مورد ارتباط اشکال هندسی با امور سیاسی وجود دارد و مردم در مقابل برخی سمبل‌ها خیلی سریع حساسیت نشان می‌دهند، مثل ستاره که رمز یهود شده یا هرم که رمز و سمبل جمعیت‌های ماسونی شده است، ولی این دلیل نمی‌شود ما هرم را حذف کنیم، چون ماسونی‌ها از آن استفاده می‌کنند و با اینکه در برخی مقادیر فرعونی قدیم ما چیزهایی شبیه صلیب شکسته مشاهده می‌کنیم، ولی آن هیچ ربطی با برداشت‌های غرب از صلیب شکست ندارد.

دکتر احمد الزیات استاد آثار باستانی اسلامی در دانشکده ادبیات طنطا می‌گوید: یک هنرمند مسلمان اشکال مختلف هندسی را چه به صورت دو مثلث متقاطع یا ستاره شش ضلعی و یا شکلی که به‌عنوان قوس پنج سر معروف است و در عصر فاطمی‌ها از آن استفاده می‌شد، در کارهایش مورد استفاده قرار می‌دهد که جزیی از آن چیزی است که به نام نقاشی بشقاب ستاره‌ای معروف است و شکل دایره‌ای است که درون آن دانه‌هایی به شکل بادام وجود دارد و در داخل آن شکلی شبیه ستاره چند ضلعی که بر حسب اندازه و اضلاع، تعداد اضلاع این ستاره از پنج تا نه تفاوت می‌کرد و لذا این‌گونه طرح‌های مهندسی اسلامی است که در معماری‌ها و آثار باقیمانده از آن زمان مثل محراب چوبی سیده رقیه در موزه اسلامی قاهره وجود دارد.

حتی تا الان نیز بسیاری از طرح‌هایی که در معماری ما استفاده می‌شود ستاره است که در اصل از دو مربع متقاطع است که یک ستاره هشت ضلعی را تشکیل می‌دهد و یا دو مثلث متقاطع که شکل یک ستاره شش ضلعی را ایجاد می‌کند که اگر کوچک شود شکل پولک ماهی را پیدا می‌کند و این امر از سال‌های متمادی پیش در هنر اسلامی به کار می‌رفته و ما ترسی نداریم که چون در پرچم اسرائیل وجود دارد، آن را به کار نگیریم.

انگشتر حضرت سلیمان مانند عصای موسی، از جمله سمبل‌های حکومت پیامبران الهی بر جن، انس، انسان‌ها و سرزمین‌هاست. معروف است که بر روی انگشتر حضرت سلیمان، نقشی وجود داشته که جن و انس را مطیع خود می‌کرده و قدرت تسلط بر جهان را به او ارزانی می‌داشته است.

این نقش، در اصل وردی است که با شیوه خاصی بر روی نقره یا برنج حک شده و با آداب مخصوصی ساخته و پرداخته می‌شود و به دست استفاده‌کننده می‌رسد. درباره اصالت این نقش و فواید مربوط به آن، باید گفت که سند دقیقی از ریشه تاریخی این نقش یا سند قابل ارجاعی از فواید آن در دست نیست و کلیت این عمل، مانند دیگر ورد‌ها و طلسم‌های مرسوم در میان دعانویسان، در هاله‌ای از ابهام و مسائل غیر علمی قرار دارد.

نحوه حکاکی نقش خاتم سلیمان

فلزی از جنس برنج (هفت‌جوش) و در ابعاد یک پلاک گردن خالی از نقش تهیه کنید.

از سه روز قبل از حکاکی روزه بگیرید.

در هنگام شب، این فلز را در زیر بالشت خود قرار دهید.

قبل از شروع حکاکی، دو رکعت نماز مستحبی بجا آورید.

وضو بگیرید و برای شروع کار، رو به قبله بنشینید.

سه مرتبه آیه‌ الکرسی را قرائت کنید و پس از آن، چهار مرتبه زمزمه کنید: «یا حفیظ، یا حافظ، یا وکیل، یا متین».

پس از سه روز روزه، در یکی از ساعات سعد، نقش را بر روی برنج حکاکی کنید.

برای انجام حکاکی، فلز را بر روی پای راست خود قرار دهید.

قبل از شروع حکاکی زمزمه کنید: «یا الله یا الله یا الله یا الله یا الله یا الله یا الله یا الله یا الله یا الله، یا ارحم الرحمین یا ارحم الرحمین یا رحمن یا رحمن، لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم، اللهم ایاک نعبد و ایاک نستعین».

هنگام انجام دادن حکاکی، بخورات خوش‌بو دود کنید (مانند بخور کُندر).

ده هزار تومان، بابت زکات این عمل به نیازمندان پرداخت کنید.

نکته: توجه داشته باشید که اسامی موکل‌ها (میکائیل، اسرافیل، جبرئیل و اسرافیل) را باید در چهار گوشه جدول بنویسید.

ساعت‌های سعد

منظور از ساعات سعد، ساعت‌ها و زمان‌هایی است که در نظر دعانویسان، ساعت‌های مناسبی برای انجام عمل‌های ماورایی هستند. ساعت‌های سعد، روز‌های یک‌شنبه، دوشنبه، چهارشنبه، پنج‌شنبه و جمعه‌اند. البته بهترین این روزها، یک‌شنبه، پنج‌شنبه و جمعه هستند. همچنین ده روز اول ماه قمری، نسبت به بقیه ایام ماه، جایگاه بهتری دارند.

آداب دریافت و نگهداری لوح خاتم سلیمان

پس از اینکه با رعایت موارد مربوط به حکاکی، حکاکی این نقش را انجام دادیم، باید با آداب خاصی این لوح را دریافت کنیم و خود را آماده استفاده از این لوح بکنیم.

اولین قدم در این راستا، فراهم کردنآب باران، آب چشمه یا مقداری آب تمیز همراه با مقداری گلاب است.

آب باران، آب چشمه یا مقداری آب همراه با گلاب را در ظرف تطهیر شده‌ای بریزید و لوح را در آن قرار دهید.

بر آن ظرف، هفتاد بار سوره مبارک حمد، فلق و ناس را بخوانید.

پس از گذشت یک روز، لوح را از داخل ظرف بردارید و داخل یک گردنبند چرمی قرار بدهید.

به مدت هفت روز، صبح و شب، یک پیاله از آب آن کاسه میل کنید.

روزه فکری‌ روحی

پس از انجام‌دادن فرایند بالا، باید خود را برای یک چله‌نشینی چهل روزه آماده کنید. البته این روزه چهل روزه، مقداری با دیگر روزه‌ها متفاوت است. در این چهل روز، شما می‌توانید بخورید، بیاشامید، به میهمانی یا سر کار بروید و همه کار‌های روزمره‌تان را انجام دهید، به جز مواردی که در این قسمت ذکر خواهد شد:

*ابتدا نیت کنید که قسمت انجام یک روزه فکری‌روحی چهل روزه را دارید.

در مدت این چهل روز، باید تمرکز خود را بر انجام دادن دستورات زیر بگذارید:

دروغ نگویید؛

غیبت دیگران را نکنید؛

هیچ صحنه حرامی به چشمانتان نخورد؛

نباید به هیچ حرف دروغ یا به هیچ غیبتی گوش کنید؛

بد دهانی را کنار بگذارید؛

مجادله با دیگران را کنار بگذارید؛

سعی‌تان بر این باشد که در این چهل روز کمتر صحبت کنید و تنهایی را به جمع ترجیح دهید؛

نهایت سعی خود را بکنید که به هیچ‌یک از مسائل حرام فکر نکنید و اگر احیاناً اشتباهی از شما سر زد و یکی از این موارد را مرتکب شدید، ده مرتبه به درگاه خداوند استغفار کنید؛

دائم‌الوضو باشید، هرگاه وضوی شما باطل شد، از نو وضو بگیرید؛

تمام نماز‌های این چهل روز (مخصوصاً نماز صبح) را سر وقت بخوانید. حتی یک مورد خطا روزه را باطل می‌کند.

هر صبح، پس از نماز صبح، دو رکعت نماز حاجت بخوانید. این نماز دقیقاً شبیه به نماز واجب صبح است. فقط در پایان نماز حاجت خود را از خداوند طلب کنید.

نتایج عملی خاتم سلیمان

مطابق با توضیحاتی که درباره فواید این طلسم وجود دارد، اگر آداب بالا را با دقت‌نظر و صدق دل انجام دهید و اشتباهی مرتکب نشوید، پس از چهل روز، رفته رفته مشکلات زندگیتان حل خواهد شد، اتفاقات خارق‌العاده زیادی در زندگیتان رقم خواهد خورد و به آرامش‌خاطر بزرگی دست خواهید یافت.

آیا خاتم سلیمان خرافه است؟

داستان حضرت سلیمان و خاتم او، شبیه به داستان عصای حضرت موسی است. درست است که در قرآن اشارۀ مختصری به این دو پیامبر شده‌، ولی ریشه اصلی داستان‌های مربوط به سلیمان و خاتم او یا موسی و عصایش در اسرائیلیات است. اسرائیلیات، به مجموعه کتب مربوط به ادیان پیش از اسلام می‌گویند. کتاب‌های مربوط به دین مسیحیت یایهودیت، در حوزه اسرائیلیات قرار می‌گیرند. مخلص کلام این است که این لوح و آداب مربوط به او، سندیت دقیقی ندارد و مشخص نیست که از نظر تاریخی ربطی به حکایت تمثیلی حضرت سلیمان دارد یا ریشه‌اش در خرافه‌های عام است.

انگشتر

انگشتر جزء لوازم زینتی محسوب می‌شود و مورد استفاده مردان و زنان قرار می‌گیرد. آنطور که از شواهد پیداست، انگشتر تاریخچه‌ای کهن دارد که حتی در تاریخ اسلام نیز توانسته است خودنمایی کند و به یک جزء مهم تبدیل گردد. انگشتر یا حلقۀ دست نواری اغلب از جنس فلز است و معمولاً به عنوان آلت زینتی به دور انگشتان دست قرار می‌گیرد.

انگشتر یکی از نمادین‌ترین جواهرآلات است؛ زیرا بعضی از انگشتر‌ها حلقه ازدواج هستند و بعضی از انگشتر‌ها میراث خانوادگی اشخاصند که از مادر یا پدر و اجداد آن‌ها به ارث رسیده است و بعضی به خاطر قداست و خاصیتی که دارند مورد استفاده اشخاص قرار می‌گیرد.

تاریخچه انگشتر

انگشتر پیشینه‌ای نامعلوم دارد و به طور قطع مشخص نیست از چه زمانی مورد استفاده قرار گرفته است، اما شواهد نشان می‌دهد که انگشتر از مصر باستان، در پی تکامل «مُهر» سرچشمه گرفته باشد؛ چون مُهر‌ها نشانه قدرت بودند، افرادی که مُهر‌های برجسته و انگشتر خاتم «مُهر» داشتند، به عنوان اشخاص قدرتمند و بانفوذ، مورد احترام مردم قرار می‌گرفتند.

مقامات بالای حکومت نیز با اعطای انگشترشان به نماینده‌هایشان، برای اجرای فرامینشان، اختیار تام می‌دادند که در تورات نیز به نمونه‌ای از این عمل، اشاره شده است: «سپس فراهه، انگشترش را درآورد و به جوزف داد». به احتمال زیاد، تغییر و تحوّل انگشتر خاتم و تبدیل شدن آن به یکی از آلات زینتی نیز در مصر باستانْ رخ داده است.

انگشتر در اسلام

حلقه‌ای از طلا یا نقره است که معمولا سنگی قیمتی بر آن جای دارد و در یکی از انگشتان قرار می‌گیرد.

پیروان هر کیش و مذهبی برای خود نشانه‌ای دارند که با آن شناخته می‌شوند؛ چنانکه مسیحیان صلیب و هندو‌ها و بوداییان خال سرخ در پیشانی و مو‌های مخصوص دارند، اهل ایمان نیز با علاماتی شناخته می‌شوند که یکی از آنها، انگشتر به دست راست کردن است. امام حسن عسکری علیه‌السلام می‌فرماید: «نشانه‌های مومن، پنج چیز است: پنجاه و یک رکعت نماز گزاردن، زیارت اربعین، انگشتر به دست راست کردن، جبین را در سجده بر خاک نهادن و خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» با صدای بلند.»

در فضیلت انگشتر به دست کردن و آداب آن

 مؤکّد است مردان و زنان، انگشتر در دست راست کنند.

در بعضى احادیث سفارش شده که در دست چپ کنند، امّا اگر نقش شریفى یا نگین شریفى داشته باشد، باید در وقت استنجا بیرون آورد.

از سلمان فارسى رضى‌اللّه‌عنه نقل است که پیامبر به امام علی علیه‌السّلام فرمود: «یا على، انگشتر در دست راست بکن تا از مقرّبان باشى.» عرض کرد که: «یا رسول اللّه مقرّبان کدامند؟» فرمود: «جبرئیل و میکائیل.» پرسیدند که «چه انگشتری در دست کنم؟» فرمود: «عقیق سرخ، به درستی که آن اقرار کرده است براى خدا به یگانگى و براى من، پیغمبرى و براى تو یا على به آنکه وصىّ منى و براى فرزندان تو به امامت و براى دوستان تو به بهشت و براى شیعیان فرزندان تو به جنّت الفردوس.»

از حضرت علی علیه‌السّلام منقول است که حضرت جبرئیل به پیامبر فرمود: «هرکه انگشتر در دست راست کند و قصدش سنّت و متابعت تو باشد و ببینم او را که در قیامت متحیّر مانده است، دستش را بگیرم و به تو و به حضرت علی علیه‌السّلام برسانم.»

جنس انگشتر

سنّت است که انگشتر از نقره باشد و مردان را انگشتر طلا در دست کردن، حرام است.

انگشترهاى نامناسب

در کتاب کافی آمده است كه پیامبر به حضرت على عليه‌السلام فرمود: «انگشتر طلا در دست نكن كه زينت تو در آخرت است».