کتاب خاکستری یک کابوس

سلیمانی گاه در داستانی مانند «ای روشنی صبح» روایتی بکر از تنهایی انسان معاصر نشان می دهد که با پایانی سرضرب و محکم مخاطبش را وادار به واکنشی آنی حتی به اندازه دقایقی مکث برای ادامه تورق اثر می کند؛ یا در داستانی مانند «تبعید به تنهایی» داستانی تلخ و در عین حال رک و پوست کنده از انسان در بستر زندگی اجتماعی امروز ارائه می دهد که در آئینه شخصیت تمامی مخاطبانش معنی می شود؛ انسانی که رگه های سازنده شخصیت او را می شود در صورت و سیرت تمامی مخاطبانش به روشنی یافت.

از سویی در داستانی مانند «گره کوچک یک دیدار» روایتی طنازانه و خواندنی از بروکراسی های دست ساز انسان در بستر فعالیت های اجتماعی و زیستی او عرضه می کند که با وجود پایان قابل پیش بینی، اثر بسیار خواندی از آب در آمده است.
داستان های مجموعه «خاکستری یک کابوس» در یک نمای کلی نمایی محصور کننده از تنهایی انسان در بستر زندگی اجتماعی و در جوامع دست ساز او در هزاره جدید را نشان می دهد. داستان هایی که تنهایی انسان را مانند زخمی در درون بافت های زنده عاطفی و روانی او به نمایش می کشد؛ گاه در قالب رابطه عاطفی میان یک پدر و دختر نوعروسش؛ گاه در خودکشی یک جوان؛ گاه در عطش وصل و ناکامی در آن و گاه در کینه ورزی های بچه گانه ای که پایانش را با چیزی بهتر از مرگ و نیستی نمی توان به تصویر کشید.