مرتب سازی:
16
محصول
  • قبلی
  • 1
  • بعدی

خادم هیئت

خادم هیئت یا خادم اهلبیت علیهم السلام

یکی از تاریخی‌ترین شخصیت‌ها که به عنوان خادم امام حسین(ع) شناخته شده، جناب «جون» غلام سیاه‌پوست امام حسین(ع) ‌ بوده است که ویژگی‌های این غلام سیاه به عنوان ویژگی‌های خادم امام حسین(ع) در نظر گرفته شده. برای مثال خادم یعنی کسی که کارهای امام را انجام میدهد،کارهای زمین مانده‌اش را، به این معنا که امور خادم دست اربابش است، مسکن غذا بیمه و ... را همه مدیون ارباب است. خادم یعنی موقوفه امام شدن، دربست با امام بودن. اینها ویژگی‌هایی است که خادم امام حسین (ع) در بالاترین درجات به آن می‌رسد.
در وهله اول ممکن است این طور به نظر برسد که خادم حسین(ع) کسی است که از عزاداران پذیرایی می‌کند، کفش‌ها را جفت می‌کند، جارو می‌زند، آشپزی می‌کند و یا کارهایی از این دست اما باید در نظر داشت خادم امام حسین(ع) بودن علاوه بر یک بعد مادی که بر اساس آن به این امور می‌پردازد، نماینده تفکر حسینی نیز هست، به این معنا که این افراد با پیروی از مکتب امام حسین(ع) تلاش می‌کنند در اخلاق و رفتار و گفتار به گونه‌ای باشند که بتوانند نماینده مناسبی برای امام حسین علیه السلام باشند. بر این اساس ترشرویی یا خسته شدن در کار آنها وجود ندارد و هر کاری را از سر عشق و ملاطفت برای عزاداران امام حسین(ع) انجام می دهند.که این در بعد معنوی یک خادم واقعی می‌گنجد. به نظر می‌رسد وقتی بعد معنوی تقویت شده باشد خود به خود بعد مادی رفتار خادم امام حسین(ع) شکل می‌گیرد و در این حالت برای چنین شخصی فرقی نمی‌کند که چه نوع خدمتی به عزادار می‌دهد چون می‌داند این خدمت‌ها را حضرت امام حسین(ع) مشاهده می‌کنند و می‌توانند با این کار رضایت سالار شهیدان را به دست آورند.

خادمان حسینی در طول تاریخ و پس از شهادت حضرت امام حسین(ع) همواره وجود داشته‌اند. این گروه افرادی بوده‌اند که زندگی خود را وقف خدمت به امام حسین علیه السلام کرده‌اند.گرچه امام اکنون بین ما نیستند اما خدام حسینی با خدمت به عزاداران امام حسین(ع) و فعالیت در عزاخانه امام حسین(ع) این خدمت را انجام می‌دهند تا مجلس امام حسین(ع) رونق داشته باشد و عزادار دغدغه‌ای جز عزاداری نداشته باشد. به همین نسبت جایگاه خادم امام حسین(ع) جایگاهی است که فقط با رعایت اخلاق حسینی به دست می‌آید و صرفاً نوعی خدمت رسانی مادی نیست.
هم دنیا در حقیقت، رؤیایی بیش نیست و عالم بیداری در آخرت است، هم اغلب انسانها در دنیا خوابند و چون بمیرند، بیدار می شوند. معیار سعادت و خوشبختی در آخرت است که حیات واقعی آنجاست نه در دنیا که به خواب شبیه تر است.
امام حسین(ع) تلخ و شیرین دنیا را خواب میداند و بیداری را در آخرت میداند و نور و رستگاری یا شقاوت و تیره بختی را نسبت به آخرت حساب می کند. أَنَّ الدُّنْیَا حُلْوَهَا وَ مُرَّهَا حُلُمٌ وَ الِانْتِبَاهَ فِی الْآخِرَةِ وَ الْفَائِزَ مَنْ فَازَ فِیهَا وَ الشَّقِیَّ مَنْ شَقِیَ فِیهَا.[بحار الانوار ج 11 ص 149] بر اساس این دیدگاه مرگ را پل عبور از تنگناهی دنیا به گستره آخرت می شناسد و تلاش خویش را مصروف آن مرحله می سازد سیدالشهداء نیز به اصحاب خویش ضمن دستور به پایداری و صبر یادآور می شد که مرگ پل عبور به آخرت است آنان که آخرت را نشناسند یا ببینند انتقال از دنیا به آخرت نیز برایشان دشوار است اما اگر بصیرت و بینش باشد و انسان در همین دنیا آخرت را مشاهده می کند این بینش شهودی انتقال به آخرت را آسان می سازد نحوه شناخت از دنیا و آخرت و پیوند این دو سهم عمده ای در نحوة عمل انسان دارد. سید الشهداء(ع) از کربلا در نامه ای که به محمد حنفیه و بنی هاشم می نویسد چنینی می فرماید:عن ابی جعفر(ع) قال: کَتَبَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ إِلَی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ مِنْ کَرْبَلَاءَ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ إِلَی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ مَنْ قِبَلَهُ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ أَمَّا بَعْدُ فَکَأَنَّ الدُّنْیَا لَمْ تَکُنْ وَ کَأَنَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ وَ السَّلَامُ.[بحار الانوار ج 45 ص 87]
(پیام های عاشورا / جواد محدثی/ صفحه: 117 – 118)