کتاب چای خوش عطر پیرمرد

بخشی از کتاب چای خوش‌عطر پیرمرد:
جوان‌ها حسابی می‌خندیدند. کیف می‌کردند. مدرّس هیچی نمی‌گفت؛ ساکت بود. حتی نگاه‌شان نمی‌کرد. نمی‌خواست عصبانی شود. سر به زیر بود و سوار بر اسب جلو می‌رفت. یکی از جوان‌ها گفت: «پیرمرد... آهای پیرمرد عبایت را می‌دهی باهاش ماهی بگیریم. آخر خیلی شکل تور ماهی‌گیری است.» این را که گفت با جوان دوم زدند زیر خنده. مدرّس تیز جوان اول را که این حرف را زده بود نگاه کرد. بلکه خجالت بکشد. اما جوان داشت از خنده غش می‌کرد. جوان دوم نگاه تیز مدرّس را دید: «پیرمرد این‌طور نگاه نکن یک وقت وحشت می‌کنیم‌ها؟»

و دوباره زدند زیر خنده. مدرّس دوست نداشت باهاشان درگیر شود. برای این‌که مبادا عصبانی شود اسبش را هی زد و اسب یورتمه رفت و چند قدم از جوان‌ها جلو افتاد. دوتا جوان هم اسب‌شان را هی زدند و آمدند کنار مدرس. جوان اول گفت: «پیرمرد چرا فرار می‌کنی؟ ما که چیزی نگفتیم.»

جوان دوم گفت: «می‌دانی پیری ما این حرف‌ها را که می‌زنیم منظوری نداریم فقط می‌خواهیم مسخره‌ات کنیم.»

و دوباره زدند زیر خنده. طاقت مدرّس طاق شد، رو به جوان دوم که این حرف را زده بود کرد: «برو جوان، این حرف را نزن من جای پدر تو هستم.»

جوان دوم گفت: «جدی می‌گویی پیرمرد؟ خوب اشکال ندارد آخه ما گاهی پدرمان را هم مسخره می‌کنیم.»

دوباره حسابی خندیدند. جوان اول گفت: «واقعاً که پیرمرد بامزه‌ای است.»

مدرّس رو به او کرد: «خجالت بکش جوان مگر من هم‌سن تو هستم.» جوان اول به جای جواب دادن به او گفت: «ببینم پیرمرد تو که آخوند هستی می‌توانی یک روضه برای ما بخوانی؟ آخر می‌دانی ما خیلی روضه را دوست داریم.»

مدرّس ناراحت شد: «جوان، آدم که با همه چیز شوخی نمی‌کند.»

جوان دوم گفت: «جان پیری یک دهن برای‌مان بخوان دیگر ناز نکن.»

مدرّس عصبانی شد: «با سید این‌طور حرف نزنید. من اولاد پیغمبرم.»

جوان اول گفت: «از کجا بدانیم؟ می‌شود شناسنامه‌ات را نشان‌مان بدهی ببینیم راست می‌گویی یا دروغ؟»

- مگر شما مسلمان نیستید؟ چرا همه‌چیز را شوخی می‌گیرید؟ گناه است.

- عصبانی نشو پیری. فقط خواستیم ببینیم واقعاً اولاد پیغمبری یا نه.