کتاب پری دخت

درباره کتاب پری دخت

کتاب پریدخت روایت نامه نگاری عاشقانه ای است میان سید محمود و پریدخت. این دو در روزهای پرشور و هیاهوی مشروطه عاشق یکیدیگرند و به جبر روزگار از هم جدا افتاده اند. سید محمود در پاریس درس طبابت میخواند و پریدخت نیز در طهران چشم انتظار بازگشت اوست. آنچه این دو را به هم متصل می کند نامه هایی است که از خلال آن سوز فراق را با آن التیام می دهند. این نامه ها تنها به ماجرای عشقی محدود نیست بلکه حوادث سیاسی و اجتماعی مشروطه و بسیاری از فرازونشیب های آن دوران را نیز زیر نظر دارد. این مجموعه شامل 40 نامه است که نویسنده خود می گوید همه زاده خیال اویند. نثر نامه ها فراخور زمان داستان، نثری قجری ست و نویسنده کوشیده است تا آنجا که ممکن است به نثر آن دوره نزدیک شود. در انتهای کتاب لغت نامه ای قرار دارد تا اگر خواننده با کلمه هایی روبرو شد که در فهم معنای آن به مشکل خورد، از این طریق ابهامش را برطرف کند. «پریدخت» اولین اثر منثور حامد عسکری ترانه سرا و شاعر است.

بخشی از کتاب پری دخت

سید محمود و پریدخت ساکن طهران هستند. سید محمود را فرستاده ام پاریس برای تلمذ طبابت و پریدخت را چشم انتظارش گذاشتم. هر دو از دوری هم می سوزند و کلمه به کلمه ی این نامه ها راوی این سوختن است. در این فراق چندین ماهه، این نامه ها بین این دو نفر رد و بدل شده است و بعد هم هردویشان توی تاریخ این سرزمین گم شده اند.

امر خطیر عاشقی فقره ای است که این روزها یا یادمان رفته یا از روی نسخه فرنگی اش تقلید می کنیم.

بخشی از کتاب پری دخت

بسم المعطر الحبيب 
تصدقت گردم ...
دردت به جانم منكه مردم و زنده شدم تا كاغذتان برسد، اين فراق لاكردار هم مصيبتي شده ...زن جماعت را كار خانه و طبخ و رُفت و روب و وردار بگذار نكشد همين بي همدمي و فراق ميكشد... مرقوم فرموده بوديد به حبس گرفتار بوديد در دلمان انار پاره شد، پريدخت تو را بميرد كه مردش اسير امنيه چي ها بوده و او بي خبر در اتاق شانه نقره به زلف ميكشيده ... حي لايموت سر شاهد است كه حال و احوال دل ما هم كم از غرفه حبس شما نبوده ...اوضاع مملكت خوب نيست ... كوچه به كوچه مشروطه چي چونان نارنجهايي چروك و از شاخه جدا بر اشجار و الوار در شهر آويزانند و جواب آزاديخواهي داغ و درفش است و تبعيد و چوب و فلك ... دلمان اين روزها به همين شيشه عطري خوش است كه از فرنگ مرسول داشته ايد و شب به شب بر گيس مي ماليم، سيد محمود جان ماديان ياغي و طغيانگري شده ام كه نه شلاق و توپ و تشر آقاجانمان راممان ميكند و نه قند و نوازش بيگم باجي ... عرق همه در آورده ام و ركاب نميدهم ... بماند كه عرق خودم هم در آمده ... مي دانيد سيدجان زن جماعت بلوغاتي كه شد دلش بايد به يك جا قرص باشد ... صاحاب داشته باشد ... دل بي صاحاب زود نخ كش ميشود... چروك ميشود ... بوي نا ميگيرد ... بيد ميزند ... دل ابريشم است... نه دست و دلم به دارچين نويسي روي حلوا و شله زرد ميرود نه شوق وسمه و سرخاب سفيداب داريم ..ديروز روز بيگم باجي ابروهايمان را گفت پاچه بز! حق هم دارد وقتي آنكه بايد باشد و نيست چه فرق دارد پاچه بز بالاي چشممان باشد يا دم موش و قيطان زر ... به قول آقاجانمان : ديده را فايده آن است كه دلبر بيند ... شما كه نيستيد و خمره سكنجبين قزويني كه باب ميلتان بود بماند در زير زمين مطبخ و زهرماري نشود كار خداست ... چله ها بر او گذشته ... بر دل ما نيز... عمرم روي عمرتان آقا سيد به جدتان كه قصد جسارت و غر زدن ندارم ولي به والله بس است به گمانم آنقدري در فاكولته ي طب پاريس طبابت آموخته ايد كه به علاج بيماري فراق حاذق شده باشيد ... بس كنيد به طهران مراجعت فرماييد به داد دل ما برسيد ... تيمارش كنيد بعد دوباره برگرديد ... دلخوشكنك ما همين مراسلات بود كه مدتي تاخير افتاد و شيشه عطري كه رو به اتمامست ... زن را كه ميگويند ناقص العقل است درست هم هست عقل داشتيم كه پيرهنتان را روي بالش نميكشيديم و گره از زلف واكنيم و برآن بخسبيم ...شما كه مرديد شما كه عقلتان اتم و اكمل است ... شما كه فرنگ ديده ايد و درس طبابت خوانده ايد مرسوله مرقوم داريد بفرماييد اين ضعيفه ي ناقص العقل چه كند... 
تصدقت پريدخت
بوسه به پيوست است