بادکنک

Balloons

تاریخچه بادکنک

بادکنک‌های اولیه از مثانه حیوانات ساخته می‌شد (گالیله در آزمایشی، مثانه خوکی را باد کرد تا به‌وسیله آن وزن هوا را اندازه بگیرد) در آن زمان مثانه‌های بادشده حیوانات در بازی بچه‌ها استفاده می‌شد ،ولی بادکنک‌های مدرن و امروزی از موادی مانند لاستیک، لاتکس، پلاستیک و... ساخته می‌شوند.

بادکنک لاتکس

بادکنک‌های امروزی از ماده بسیار کشسانی گرفته می‌شود که از شیره درخت بلوط ساخته می‌شوند. این درخت ابتدا در جنگل‌های استوایی آمریکای جنوبی یافت می‌شد و سپس از طریق برزیل به اروپا نیز برده شد و امروزه در بسیاری از کشورهای گرمسیری کشف شده، اولین بادکنک لاتکس در سال 1847 توسط جی.جی اینگرام در لندن ساخته شد، ولی بعدها در دهه 1930 به تولید انبوه رسید.

ازآنجاکه لاتکس ماده‌ای 100درصد طبیعی است، در اثر نور خورشید و آب از بین می‌رود. این روند از زمانی که بادکنک باد می‌شود تقریباً به‌سرعت شروع می‌شود و هرچه بیشتر در معرض نور خورشید باشد، این فرآیند سریع‌تر پیش می‌رود.

اولین نشانه‌های این روند بعد از یک ساعت قابل مشاهده هستند به‌طوری‌که رنگ بادکنک شیری رنگ می‌شود که اصطلاحاً اکسیده شدن نامیده می‌شود، تحقیقات نشان می‌دهد که در شرایط محیطی مشابه، عمر بادکنک به اندازه عمر برگ درخت بلوط است.

بادکنک فویلی

در اواخر 1970 بادکنک‌های گران‌تر و بادوام‌تری تحت عنوان بادکنک فویلی ساخته شد. تکنولوژی استفاده از روکش با آلیاژ فلز روی ورقه‌های پلاستکی که مستقیماً از تحقیقات فضایی ناسا مشتق می‌شد باعث ساخت بادکنک فویلی شد. این بادکنک از ورقه‌های نایلون که روی آن با پلی‌اتیلن و روی دیگر آن با لایه نازکی از آلیاژ فلز پوشیده می‌شود، ساخته می‌شود.

این بادکنک‌ها سبک هستند که این مسئله باعث افزایش حالت شناوری آنها می‌شود. آنها کش نمی‌آیند درنتیجه طرح‌های رنگارنگ روی آنها در اثر باد کردن به هم نمی‌ریزند.

بادکنک حبابی (بابلز)

بادکنک لاستیکی اولیه توسط مایکل فارادی در سال 1824 اختراع شد. وی که بر روی هیدروژن آزمایش انجام می‌داد، دو ورقه گرد لاستیکی را روی هم قرار داد و لبه‌های آن را پرس کرد و درونش را با هیدروژن پر کرد.

بادکنک هلیومی

در ابتدا از گاز هیدروژن برای باد کردن بادکنک استفاده می‌شد، ولی از آنجا که هیدروژن بسیار قابل اشتعال است از سال 1922 استفاده از هیدروژن ممنوع شد و به جای آن گاز هلیوم را جایگزین کردند.

هلیوم، گازی غیر سمّی، سبک و غیر قابل اشتعال است که به‌صورت وسیع در زمین و همچنین زیر زمین یافت می‌شود. بادکنک‌های پرشده با گاز هلیوم، حالت شناوری خود را تنها تا یک روز یا کمی بیشتر حفظ می‌کنند. هلیوم از منافذ ریز لاتکس عبور می‌کند؛ زیرا اتم‌های هلیوم از این منافذ کوچک‌ترند.

استفاده از یک نوع ژل باعث می‌شود تا حدودی این منافذ بسته شوند و هلیوم بیشتر در بادکنک باقی بماند. بادکنک فویلی و پلاستیکی (بابلز) منافذ کمتری دارند و درنتیجه می‌توانند بین 5 روز تا 4 هفته (بسته به سایز و مواد اولیه در ساخت آنها) در هوا معلق بمانند.

تحقیقات نشان می‌دهد بادکنک‌هایی که در هوا رها می‌شوند، اگر به‌درستی گره خورده باشند و سالم باشند، تا جایی بالا می‌روند که منجمد می‌شوند و به شکل اسپاگتی، رشته‌رشته شده، از هم می‌پاشد و به زمین برمی‌گردد. و اگر حیوانات به‌طور اتفاقی این تکه‌های نرم را می‌خورند، تحقیقات نشان می‌دهد که این قطعات بدون آسیب رساندن به حیوان، از سیستم گوارشی آنها می‌گذرد و دفع می‌شود.

بادکنک ماری (شکل‌سازی)

در اواخر دهه 1950 کارخانه‌های بسیاری شروع به ساخت بادکنک‌هایی با قابلیت تاباندن کردند. این بادکنک‌ها بسیار بلند بودند و به فرد این امکان را می‌داد تا گره و پیچ‌های بسیاری در یک بادکنک ایجاد کند. مخترع ساخت حیوان با یک بادکنک مشخص نیست، ولی تلاش او باب جدیدی به سوی هنری جدید را باز کرد.

بادکنک تنها برای تفریح نیست

بعضی از بادکنک‌ها فقط در تزئینات استفاده می‌شوند، ولی بعضی برای هدفی خاص مانند هواشناسی، درمان‌پزشکی، اهداف نظامی و حمل‌ونقل استفاده می‌شوند. تصویر بادکنک در هواشناسی:

برای مثال، در 18 سپتامبر 2006، سه دانشجوی مهندسی از دانشگاه کمبریج توانستند با هزینه‌ای کمتر از 100 یورو با استفاده از بادکنک هلیومی دوربینی را به فضا بفرستند، آنها به سادگی دوربین کوچکی را به بادکنک متصل کردند که توانستند تقریباً در ارتفاعی 4 برابر قله اورست پرواز کند.

در طول این پرواز دوربین بیش از 800 عکس گرفت که انحنای کره زمین را نشان می‌داد.

همچنین امروزه چاپ روی بادکنک بسیار مرسوم گردیده که پیشرفت در این زمینه امکان تبلیغات بهتر و گسترده‌تر را با استفاده از بادکنک‌های تبلیغاتی فراهم آورده است.

پسماندهای بادکنک

در طی طرح پاکسازی سواحل در ساحل 1992، داوطلبان 614،633 بطری و قوطی وحدود 32.000 تکه بادکنک یافتند. این بادکنک‌ها که در مسافتی حدود 4،600  متر یافت شدند، معادل 4 نایلون بزرگ زباله بودند.

در اینجا از مردم می‌خواهیم که بادکنک را مانند همه محصولات دیگر به‌طور صحیح دور بریزند و برای بادکنک‌های هلیومی از وزنه استفاده شود تا به‌طور اتفاقی در هوا رها نشوند و بادکنک‌های باد نشده را در ظرفی قرار دهند.

نگهداری بادكنك و دوره مصرف

بیشتر بادكنك‌های موجود در كشور وارداتی است و این بدین معناست كه زمان تولید تا مصرف حداقل 4 ماه طول خواهد كشید، دوره مصرف یك بادكنك حداكثر در شرایط مناسب نگهداری، حدود 2 سال از تاریخ تولید است، ولی بهترین زمان مصرف آن تا یك سال تعیین شده است، لذا توصیه می‌شود هنگامی كه بادكنكی را خریداری می‌كنید و قصد نگهداری آن را دارید، بادكنك را در مكانی خشك و خنك مانند طبقه پایین یخچال نگهداری نمایید و حتی‌الامكان سعی كنید  بادكنك خریداری شده را حداكثر پس از 6 ماه مصرف نمایید.